Jadwiga (ur. 3 października 1373-18 lutego 1374[1], zm. 17 lipca 1399 w Krakowie) – od 16 października 1384 król Polski, wielka księżna litewska z dynastii Andegawenów (Anjou) (została koronowana na króla, jako że polskie prawo nie dawało królowej dziedzicznego tronu). Najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki.

Królowa była kobietą wysokiego wzrostu, jasnowłosą, ponoć wielkiej urody. Od dzieciństwa przygotowywano ją do pełnienia roli króla. Była świetnie wykształcona, znała pięć języków obcych, miała wrodzony talent dyplomatyczny, była znakomitą negocjatorką. Jako dziecko lubliła słodycze, stroje, klejnoty, zabawy. Ponoć wesoła, dobra dla ludzi, bardzo religijna, ale też stanowcza i twarda dla wrogów. Wspaniale jeździła konno.

Na wiosnę 1387 stanęła na czele wyprawy rycerstwa polskiego, której celem była rewindykacja zajętej przez Węgrów Rusi Czerwonej. 8 marca 1387 potwierdziła przywileje dla Lwowa, gwarantując mu prawo składu. Tam też 26 września 1387 złożył jej hołd lenny hospodar mołdawski Piotr I. W 1397 we Włocławku odbyła zjazd z wielkim mistrzem krzyżackim Konradem von Jungingenem w celu wynegocjowania powrotu do korony ziemi dobrzyńskiej.

Na swoim dworze skupiła elitę intelektualną Polski (Piotr Wysz, Mateusz z Krakowa, Hieronim z Pragi). Fundowała wiele nowych kościołów, uposażając już istniejące klasztory. Opiekowała się szpitalami. W 1397 założyła bursę dla polskich i litewskich studentów przy Uniwersytecie Karola w Pradze. W tym też roku uzyskała zgodę papieża na utworzenie fakultetu teologii na Akademii Krakowskiej.