Władysław I Herman (ur. ok. 1042 - zm. 2 czerwca 1102) - książę z dynastii Piastów, władca Polski w latach 1079-1102.

Jego panowanie to okres osłabienia państwa Piastów. Narastały tendencje odśrodkowe, możnowładztwo umacniało się kosztem księcia (Władysław Herman nie zabiegał nigdy o koronę królewską). Faktyczną władzę sprawował palatyn Sieciech.

Pomiędzy rokiem 1097 a 1100 synowie Władysława (Zbigniew i Bolesław III Krzywousty) przy poparciu możnych obalili Sieciecha i wymogli na ojcu podział państwa na dzielnice. Zbigniew otrzymał Wielkopolskę, Kujawy i ziemię sieradzko-łęczycką, Bolesław - Małopolskę i Śląsk, zaś Władysław zatrzymał dla siebie Mazowsze wraz z władzą zwierzchnią nad wszystkimi księstwami.

Nie ulega wątpliwości, że sytuacja wewnętrzna i międzynarodowa Polski za panowania Władysława I Hermana była na tyle skomplikowana, że mógłby sobie z nią poradzić jedynie władca bardzo energiczny i o silnej osobowości. On z pewnością takim nie był. Jego bierne zachowanie, by nie rzec apatia, w najbardziej przełomowych momentach panowania może razić. Kto wie, czy nie było to następstwo wieloletniej i bolesnej choroby nóg, na którą, zgodnie z relacją Galla Anonima, cierpiał władca. A może, jak wielu innych, nie tylko polskich władców, wyniesiony został na tron dzięki zbiegowi okoliczności, zaś o władzę przypadkiem zdobytą specjalnie nie dbał, nie mając do tego odpowiedniego temperamentu, odwagi i przebiegłości - atrybutów niezbędnych średniowiecznemu władcy.