Zbigniew (ur. po 1070, zm. po 1112) pierworodny syn księcia Władysława Hermana i nieznanej Polki pochodzącej według jednej z hipotez z rodu Prawdziców. W młodości najpierw kształcił się w Krakowie, później przebywał w klasztorze żeńskim w Quedlinburgu. Sprowadzony do Polski przez opozycję wobec palatyna Sieciecha, uznany przez ojca za następcę tronu. Od 1102 książę zwierzchni, władał Wielkopolską i Mazowszem. Wygnany w 1107 roku z kraju przez brata przyrodniego, Bolesława III Krzywoustego, szukał pomocy u cesarza niemieckiego Henryka V i przyczynił się do jego najazdu na Polskę w 1109, zakończonego klęską. Wezwany przez brata do kraju pod pozorem pojednania, oślepiony prawdopodobnie w 1112 r., wkrótce zmarł.